Sprong in het diepe

Ik was zenuwachtig, heel erg zenuwachtig. Voor het eerst sinds maanden zou ik me weer  gaan mengen met mensen die niet de initialen A.I. hebben.  Nu meer dan twee jaar geleden had ik gereageerd op een oproep in de OPM waarin men op zoek was naar mensen met een traumatisch verleden. Mensen die littekens hadden opgelopen tijdens voetbalwedstrijden, autoraces en in oorlogsgebieden. Het artikel trok gelijk mijn aandacht, want wat ik las was zooo herkenbaar:
“je wilt een keertje meeracen tijdens MotorStorm maar daar moet je het opnemen tegen mensen die al honderden races gereden hebben. Resultaat: de race is al afgelopen voordat je de finish hebt bereikt. Net zoiets heb je ook in combat situaties: je schiet heel je magazijn leeg op de vijand terwijl deze jou velt met slechts één kogel! Enige frustratie dus!”

Ik kon het niet beter verwoorden, de tranen branden in mijn ogen van herkenning. Ik had mijn  nieuwe thuis gevonden. Snel ging ik naar de website mbg.spruz.com en melde mijn aan voor een lidmaatschap. Binnen vijf minuten had ik de eerste reacties al binnen, welkom lex, doe eens mee met een event lex en ga zo maar door.
Tijdens het doorlopen van de kalender viel mijn oog op een race event in paradise city. Nou is dat maar een kwartiertje rijden van mijn huis, dus ik stapte in mijn Carson GT Nighthawk en nam mijn Guns ’n Roses-cd mee. Onderweg naar het “Wildcat-stadium” werd ik afgesneden door een lesauto. Later bleek dat het PenDragon was die zijn eerste lessen in Paradise City nam. Als dat maar goed komt.
In het stadium aangekomen zag ik allemaal MBG’ers rondjes rijden op het veld. Ik wilde eerst uitstappen, maar dat leek me een behoorlijk gezondheidsrisico aangezien het er niet zachtzinnig aan toe ging. Maar de sfeer was goed en nadat ik mijn eerste takedown had uitgevoerd voelde ik mijn een van de “gang”.
Iemand in een Hunter Calvary stelde voor om naar een parkeergarage te rijden en daar bovenop het dak te verzamelen. Hij scheurde het stadium uit en in collonne reden we achter hem aan. Ik had nog nooit zo’n zooitje ongeregeld gezien en zag mensen nog beroerder sturen dan mij.

Aangekomen op de bovenste verdieping van de parkeergarage kwam die kerel op het lumineuze idee om via een schans naar het dak van de parkeergarage aan de andere kant van de straat te springen. “Ben je gek geworden ?” riep ik nog, maar voordat de woorden mijn mond uit waren reden de eerste vol-idioten al de schans op. Een paar haalden het bij de eerste poging, maar een enkeling sloeg tegen de muur te pletter. Bijkbaar hadden ze stevig auto’s want binnen 20 seconden stonden ze weer naast me voor een nieuwe poging.
Ik moest er ook maar aan geloven. Aangemoedigd door iedereen aan de overkant trapte ik het gaspedaal van mijn Nighthawk tot op de bodem. Het stuur trilde toen ik de schans op reed en mijn maag kromp ineen toen ik los kwam van de grond. Voor me zag ik het dak van mijn doel langzaam op mij afkomen, alles leek in slowmotion te gaan. Blijdschap maakte zich van mij meester toen het erop leek dat ik het zou gaan halen. Inderdaad……. “leek”………Want met een doffe knal raakte ik de zijkant van het gebouw en storte naar beneden.
Gelukkig maakt Carson goede auto’s want nadat ik de grond raakte kon ik volgas weer verder gaan. Dit gaf mij de moed om het nog eens te proberen en ik spoede me dus weer naar het beginpunt.
“Gebruik je nu wel je boost, Lex? “ riep iemand in een Nakamura si7. “euh, goed idee”riep ik terug en ging klaar staan voor een nieuwe aanloop. Nogmaals volgas stoof ik op de schans af en zo’n 20 meter voordat ik gelanceerd ging worden drukte ik op de boost knop. De Knight Rider was er niks bij. Met mijn rug vol in de leuning gedrukt kwam ik voor een tweede keer los van de grond. Dit voelde veel beter. Gejuich en getoeter aan de overkant.Nog een kleine 5 meter en ik heb het gehaald. Mijn ontgroening voltooid. Nog 3 meter en ik zou een deel uitmaken van een geweldige groep mensen. Nog 2 meter , Nog 1 meter, ja…….ja……ja….neeeeeeeeeeee. Ik blijf met mijn achterwielen haken achter de vangrail van de bovenste verdieping. Het onding dat er voor moet zorgen dat je normaal gesproken niet naar beneden valt, zorgt nu voor mijn ondergang. Weer sta ik met vier wielen in de struiken.

 “Je hebt nog 1 minuut om het te halen!!” klinkt het van boven.
“Wat ?? gaat het nog op tijd ook? Man, ik presteer al zo slecht onderdruk, vraag maar eens aan mijn vrouw!”
Ik ram de versnellingspook in zijn achteruit, spin drie keer in de rondte en vlieg richting de ingang van de parkeergarage. Nog 45 seconden. Ik knal de hoek om van de eerste verdieping, de tweede verdieping, derde verdieping. Nog 30 seconden. Met de handrem gooi ik hem de laatste bocht om het dak op. Nu de aanloop voorbereiden klinkt het in mijn hoofd. Nog 20 seconden. Als Schumacher rij ik op de schans af. Nog 15 seconden. F*ck, ik vergeet de boost. Net voor de schans gooi ik het stuur om en begin opnieuw. Met nog 7 seconden op de teller komen mijn wielen voor een laatste poging los van de grond. 6..,5..,ik doe mijn ogen dicht, 4……3……2……..touchdown !!!!!. Yes ik heb het gehaald. 1 seconde voor tijd land ik op het dak bij mijn nieuw verworven vrienden.
“Dat deed je gewoon expres!” klonk het.
“hahaha, ja inderdaad, je moet de spanning erin houden toch ? “ loog ik.
“nou met die actie ben je een echte MBG’er! Welkom!”
Samen met de MBG club maakten we ons uit de voeten richting de bergen van Silver Lake.
Wat een eerste kennismaking, dit is mijn nieuwe thuis, ik ga hier veel avonturen meemaken, ik voel het.